چندین سال پیش
از مدرسه‌مان یعنی شمال شرق
به خانه‌‌ی‌شان، صادقیه.
اهل سختی بود طبعاً
و حالا
از این قاره
به آن قاره.
احتمالا هنوز هم اهل سختی است.
.
.
.
دلم برای آن ترکیب سه نفره تنگ شده، تولد محمد در این روز و ندیدن چند ماه‌ِاش هم اضافه بر آن ... عکس هایی که دانیال از آسمان شهرشان پست کرد هم اضافه تر بر آن.
خدارا چه دیده ای؛
یک روز هم می‌شود که بیایی بنشینی کنارِ من
با ذوق و شوق برایت تک تک عکس های گالری گوشی ام را شرح و بسط دهم،
تو هم موسیقی متن اش را پیشنهاد.
که من بَصَر بدانم و تو سَمع.
که من خوب ببینم و تو خوب بشنوی.
که ما بشویم داستانِ گویا.
خدا را چه دیده ای ؟!
عرض کنم که اگر من شلوغ پلوغ ام یا مثلا ادا اش رو در میارم که دلیل نمیشه از وقایع خوب و انرژی بخش ننویسم اینجا ...
حالا یا من یا دیگری
فرقی نداره =))
مهم نیت هست اش...
فلذا این ماجرای ۴۰ روز شکرگزاری رو فعلا با این -----> لینک <----- در اینجا ثبت می‌کنم.
دور نیست اون روزی که منِ حقیرِ درمانده هم بنویسم اش.
