دفتر هذیان تب عشق

اکنون چهار سال تمام است که باران می بارد بر زمینی که سراسر بلوط است و اُکالیپتوس است و سپیدارهای بلند! درخت سیب است و انجیر است و زیتون... کلاغی بر شاخه انجیری نشست و ما در چنین هشت ماهه گی دگردیسی مان در قالب انجیری خورده شدیم! تو با من بودی و من با تو! تو در من بودی و من در تو! و هنوز کلاغ سیاه نبود! بلوطِ تنومند، توصیف نمی شد! وعطر اُکالیپتوس نامی نداشت! باران، خیس نمی بارید! سیب میوه نبود  وانجیر، بی نامِ انجیرشب را به روز می کشاند و روز را به شب و زیتون نمادِ هیچ چیز نبود، که توصیفُ اسمُ استعاره و نمادُ رنگ، نیاز انسان بود و انسان نبود... هنوز! مُردیم همراه با یک کلاغ در ساحل یک روز خشک، تا این پایان دگردیسی مان باشد... برای زایش نهائی انسان در هیئت آشنای این روزها مُردیم... - آری - و زمان همچنان بی نام،  در چرخه مقتدرات می گذشت!...  دلم گریه می خواهد ...  ! نداریم کسی را که مرا درک کند ... ! چرا خدا ... !؟ دستم به تو نمی رسید ... ! حتی در آن بالا هم ... ! کمک کن همه را... ! من کبوتر نیستم ... ! اما مگر کلاغ سیاه بال ندارد ؟! پس چرا به آسمانت راه نمی دهی ... ! شوق دیدنت می میراند ... ! مرا ببر ... !  کمک کن من  را ... ! پ.ن :  بسترم           صدف خالی یک تنهایی است        و تو چون مروارید             گردن آویز کسان دگری