دفتر هذیان تب عشق

بگشا دفتر هذیان تب عشق مرا تا بدانی که چها بر دل بیمار گذشت

دفتر هذیان تب عشق

بگشا دفتر هذیان تب عشق مرا تا بدانی که چها بر دل بیمار گذشت

آب از دیار دریا
با مهر مادرانه
آهنگ خاک می کرد
برگرد خاک می گشت
گرد ملال او را
از چهره پاک می کرد
از خاکیان ندانم
ساحل به او چه می گفت
کان موج نازپرورد
سر را به سنگ می زد
خود را هلاک می کرد

بایگانی
آخرین مطالب

نه کر نه کور تنها لال

سه شنبه, ۱۱ اسفند ۱۳۹۴، ۰۵:۳۴ ب.ظ
بسم الله سکانس اول  بازیگران : من، او و اقرباء همه هستند ... همه در یک کلاس نشسته ایم .. منظرورم از همه .. تمام کساانی اند که به من و او نزدیک اند .. من بحث را باز می کنم .. ارام آرام برای همه داستانی را توضیح می دهم .. از وسط های داستان - با این که من تلاش کردم خرلب کاری هایم را به طوری تعریف کنم که من بی تقصیرم - همه ی آدمهای حاضر در جمع ... مثل دکتر ... نظرشان در مورد من عوض می شود ... قیافه هایشان می گوید این حرف را ... تعریف داستان تمام می شود ... من که دوباره با تمام جزئیات گند کاری ام را توضیح داده ام ... ناراحت ... و داغون به خاطر نا توانی در جبران این خسارت قصذ رفتن می کنم ... اما قبل از رفتن .. بلند می شوم و یک جمله با بغض می گویم ... و بعدهم  درب را  نسبتا محکم می بندم موقع خروج ... و آن این است که ... باشه  باشه ... از نگاه هاتون می فهمم که چی می خواین بگین ....می دونم بدجوری اشتباه کردم ... می دونم متهمم ...  ولی خدا وکیلی ( با اشاره به او ) او هم می توانست کمتر آتش زیر این ماجرا کند ... تا آرامشش بیشتر باشد ...  من می روم ... کمی بحث بین آدم ها پیش می اید .. کمی با تو حرف می زنند .. عده ای با حرف من موافق اند و عه ای مخالف ... ولی همه ی شان طرف تو را میگیرند ... سکانس دوم (صامت) بازیگران : من و فکرم مدتی پس ان ماجرای مسخره آمیز و ناراحتی ما دوتا ازهم ، حدودا یک هفته، یک فکر نسسبتا شیطانی به سراغم آمد !!!!!!!!!!! اگر چندی من از او دور باشم ... اگر چندی ما با هم نباشیم ... ممکن است خیلی چیزها روشن شود ... آیا واقعا من در زندگی او نقشی بازی میکنم .؟!! من این روزها چقدر برای اومهم م !؟ او اصلا روی من حساب میکند ؟! هرچه جلوتر می رفتیم ... سوال هایم منفی گرایانه تر می شد اصلا من جایی در زندگی او دارم !؟ یا من هم مانند دیگران تنها برای گذراندن وقت مدرسه ای کنارش هستم ... مثل یک مترسک ... شاید که کاشته اند اش یک جایی فقط برای بودن ... فقط برای وجودیت .. نه بیشتر ...به گذشته فکر می کنم ...  به این که در بیشتر مواقع من به سمت او رفته ام ... او خیلی کم به سمت من آمده ... ( افکار شیطانی ام  به نفع من فکر می کنند .. شاید واقعا این طور نباشد )  او آدم های دیگری را دوست می دارد ... ... اگر من برایش اهمیت داشتم ... اگر مرا صدم درصدی هم دوست می پنداشت ... کاری می کرد ... نمی کرد ... ؟! سکانس سوم  بازیگران : من و دکتر و او دوشنبه شبی ست  ... موقع رفتن از مدرسه ...  دم در ورودی مدرسه کنار دفتر رابط عمومی دکتر نگاهی به من می کند ... که مغز معیوب و کند من ... بی هیچ توجه کردنی ... متوجه منظورش می شود ... آخر شاه استت دیگر ... او مخلص کلام می گوید .. این روزها آن آقا از همه بیشتر به تو نیاز دارد ... ( اقای درستی هم در این بین فضولی می کنند ... که تدبیر شاهانه مانع می شود ... و راه را بر او میبندد )  به حرف هایش بسی بسیار فکر میکنم ... به او پیامک میدهم ... کمی حرف می زنیم ... مثل همیشه بی نتیجه ... کمی هم تند میرم روم .. ناراحت می شود گویااا تصمیم می گیرم از فردا صبح همه چیز به حالت اول برگردد ... صبح روز بعد ... من مثل همیشه وارد کلاس می شود درحالی که او سر بر میز دارد ... یا نهایتا ... همان گونه که نشسته ... در khalse  ( احتمالا خلصه ) نیز فرو رفته ...  با خنده ای ردّدّدّی سلام میکنم ... سری تکان میدهد ... می گذارم روی حساب بی حسابی ... می گذارم روی حال ناخوش صبح اش ... می گذارم روی .. هزار تتا چیز ... صبر می کنم تا روز بعد ... دوباره با همان وضعیت سلام میکنم ... و باز هم با همان وضعیت خشک جواب می گیرم ... کمی به فکر فرو می روم ... بازهم افکار پلید شیطانی ... بیخیال می شوم ... حتی با دکتر هم در این مورد حرفی نمیزنم .. فکر کنم در این سکانس بزرگترین اشتباهم اینجا بووود ! سکانس چهارم (صامت) ... بازیگران : من و او از آن به بعد ناراحتی های او بیشتر به چشمم می آیند ... سر برخی کلاس ها ... سر زنگ های تفریح ... هنگام خواب ... او که هیچ وقت ... حتی آن قبل تر ها هم پیش ما نخوابید  ...( ما خیلی دوست داشتیم ... :( :)  ) اما من همیشه می فهمیدم که چه دردی می کشد ... که چه می خواد و این بغض و غمینی برای چیست ... کاری نمی توانستم بکنم ... ناراحت می شدم ... که وای بر من .. که وای بر من ... که اینها تقصیر توست ... که تو باعث بانی هستی این هارا ... که روزی باید جواب این استارتِ خواب های اورا بدهی ...   سکانس پنجم ... راوی طور طلسم فرا گرفته داستان را کار از کار گذشته است ... نه او و نه من کاری برای هم نمی کنیم ... انگار همین است که هست ... انگار حافظه هایمان را فرمت کرده اند ... (یاد جمله ی خود او می افتم که میگفت : نامرد جواب 7 سال دوستی این بود؟!) انگار حافظه هایمان را فرمت کرده اند ... علی الظاهر کسی نمی نالد ... هر روز از کنار هم رد می شویم ... و هیچ حرفی نیست ... هیچ اشاره ای .. یک طوری غیر معمول پیش می رود ... همه چیز !!! من ناخودآگاه .. در مواجه با این روابط سرد ... به دنبال بهانه تراشی می روم ... فکر میکنم که تکلیف من با خودم مشخص نیست نسبت به او .. من واقعا او را دوست دارم ؟! اگر این طور است پس چرا کاری نمی کنم ؟! بهانه تراشی ها شروع می شود ... ( بنظرم باز هم شیطانی در کار بوده ... ) او آدم بی همتی است .. او نمی داند چرا مدرسه می اید ... او نمی داند چرا اینجاست ... او در زنگی اش اهداف متعالی ندارد ... او دنبال عیش و نوش است ... رفیق بزم است نه رزم ...  او قدر وقت هایش را نمی داند ... او سر برخی کلاس ها می خوابد ... سر برخی هم بی توجه بیداری می کشد ... او حوصله ی کلاس ندارد ...  او حتتی حوصله نماز جماعت هم ندارد ... سکانس ششم ... بازیگران : من و خدا .. او و دکتر قربون خدا برم ... برا این که مثه سگ ضایع م کنه ... فردای همون روزی که این افکار و تراشه های بهانه ای به ذهنم زده بود ... صحنه ای نشانم داد که .. ... که در حیرتش ماندم ... ظهر ... دکتر شاه دستش را می گیرد و او را به نماز جکاعت می آورد ... از آن روز به بعد .. خیلی با هم می بینمشان ... سر نماز جماعت ها ... خدا در لفافه گفت خفه شو ... زر نزن ... این آقا سید است  ... حداقل دین و ایمان قوی دارد ... تو به فکر دین خودت باش   سکانس هفتم ... بازیگران : محمد شبیری ... ملک .. حسین یاوری ... علی حقیقت جوان این ها هرکدام به بهانه ای پای صحبت را باز می کردند .. که از او حرف بزنند ... که ما دو تا را دیگر این طور نبینند .. توضیح بیشتر نمی دهم ... فقط حرکت محمد را می گویم ... قبل از نماز مغرب ... ساعت 18:10 ...  کنار دفتر آقای قطبی ... رو به روی شیشه ی اتاقشان ... پشت به فوتبال دستی اول استاده ایم ... با زاویه ی 45 درجه ... محمد در گوشم می گوید : او تنها به تو نیاز دارد ... و بعد نمازش را شروع می کند ... بعدش هم هرچه می گویم کمی بیشتر توضیح بده ... کتمان می کند ... می گوید من که حرفی نزدم اصلا !!! نماز آن شب را افکارم ب باد میدهند ..     این فیلم ... از دو دوربین برداشت شده ... دوربین اول من ... دوربین دوم او ... منتظرم داستان را از دوربین زبان اوهم بشنوم (حس آمیزی) :دی :(((((((((((((
موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۴/۱۲/۱۱
امیر.ن