حتی وقتی نیستی

چرا از عطر استفاده می کردید و بعضا می کنید ?!

چرا عذاب می دهید مرا ? 

حتی وقتی نیستید .. 

چهارشنبه های این ترم، ترم پنج را می گویم، از صبح که می روم سرکلاس بوی عطر می آید. نه آن عطر های معمولی که همیشه هستند.

 بوی عطر اوو می آید. 

نه فقط در کلاس اول ... در تمام کلاس های چهارشنبه، از صبح تا بعد از ظهر، بوی عطر او می آید. چند هفته اول شک داشتم ک نکند خیالاتی شده ام اما دیگر مطمئن ام. هنوز پیدا نکردم که کیست آن شخص ... نه که پیدا کردنش سخت باشد ها ... بحث این است ک نشناسم اش بهتر است ... چهره اش را نبینم بهتر تر است. مطمئن ام شبیه او نیست... فقط برحسب اتفاق عطرش را شبیه او انتخاب کرده... همین.

گفتم بر حسب اتفاق ... =)) یاد اولین روز سال سوم دبیرستان افتادم... وقتی خیلی خیلی اتفاقی فردی به نام حقیرمددی با آن شباهت اتفاقی را دیدیم :)) 

اتفاق است دیگر ... منتهی نمی دانم چرا اندکی با ما عناد دارد.

اصلا بیا خوش بین باشیم امیرخان، نیمه پر لیوان را نگاه کنیم...

اینها موهبت اند ... موهبت فراموش نکردن. 

حتی وقتی نیستی ... 

بی شمار را چه نویسم

با تشکر از آقای رحیم‌نواز 

لوپ

هنوز که هنوز است بعد از گذشت این همه روز باز هم گاهی اوقات دلم می خواهد ببینمش. اگر نشد صدایش را بشنوم.

 گوشی را بر می دارم که کاری بکنم. 

شماره ها را یکی پس از دیگری وارد می کنم.

خیلی به این فکر نمی کنم که چه می خواهم بگویم. 

بیشتر این قضیه درگیرم می کند که چرا زنگ می زنم ?

فکر ... فکر ... فکر ... 

_ خب معلوم است دیگر ... احوالش را می پرسی و تمام ... 

_احمق خان .. ک. ادم ک نمی خواهی بکشی ... فقط صدایش را می خواهی بشنوی... تماام 

_ کار دل است دیگر... الاان زنگ نزنی ... فردا می زنی ... من می شناسمت تورو... تمااام.

_ مشخصه که دلتنگی بی تاب ات کرده حاج امیر ... تو رنگ را بزن خدارا چه دیدی شاید اصلا همین امروز هم دیدی اش ... تمااااام. 

_هی احساسی باز دوباره تو هوایی شدی واسه ملت ... جمع کن بابا این لوس بازیا رو ... تماااااام.

_ تا آخر عمر هی تو ازون خبر بگیر ... باشه ?! ... یکی دو تا هم نیستن که ... کاروان سراست... تماااااام.

_این بود بندگی بندگی ات? اینگونه از هر تعلقی آزادی ? ... فقط معبود معبود که می گفتی؛ همین است ? چقدر تو وارسته ای بابا ... 

فکر است دیگر نه مرز و محدوده دارد ... نه حرمت و شعور ... 

از محل تماس گوشی می روم سری به گالری می زنم ... عکسی چند را مرور می کنم و چندی بیت زمزمه ... 

چه آفریدی آخر خدا !! 

من آخر

با این شعر سعدی یاد " من او" افتادم. 

"من عَشَق فَعَف‌َّ ثم‌ّ مات‌َ، مات‌َ شهیداً."

کسی که عاشق شود و عفت و پاکدامنی پیشه کند سپس بمیرد همانند شهید از دنیا رفته است.

لم تکن

« بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

 مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ (ع) إِلَى

 مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ مَنْ قِبَلَهُ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ

 أَمَّا بَعْدُ فَکَأَنَّ الدُّنْیَا لَمْ تَکُنْ

 وَ کَأنَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ

 وَ السَّلَامُ.»

این را که می خوانم گریه ام می گیرد. علی الظاهر به خاطر امام است اما واقعا دلم به حال خودم می سوزد. 

هرچه بیستر فکر می کنم راجع به این جمله، بیشتر گیج می شوم. 

یا اماما ... خودت راه را روشن کن، خودت دستگیری کن.

دعای کمیل 

اللَّهُمَّ عَظُمَ بَلاَئِی وَ 

أَفْرَطَ بِی سُوءُ حَالِی

 وَ قَصُرَتْ (قَصَّرَتْ) بِی أَعْمَالِی 

وَ قَعَدَتْ بِی أَغْلاَلِی

 وَ حَبَسَنِی عَنْ نَفْعِی بُعْدُ أَمَلِی (آمَالِی)

 وَ خَدَعَتْنِی الدُّنْیَا بِغُرُورِهَا 

وَ نَفْسِی بِجِنَایَتِهَا (بِخِیَانَتِهَا) وَ مِطَالِی

 یَا سَیِّدِی فَأَسْأَلُکَ أَنْ لاَ یَحْجُبَ عَنْکَ دُعَائِی سُوءُ عَمَلِی

خدایا! بلایم بزرگ شده و زشتی حالم از حدّ گذشته و کردارم خوارم ساخته و زنجیرهای گناه مرا زمین گیر نموده و دوری آرزوهایم مرا زندانی ساخته و دنیا با غرورش و نفسم با جنایتش و امروز و فردا کردنم در توبه مرا فریفته، ای سرورم از تو درخواست می کنم به عزّتت که مانع نشود از اجابت دعایم به درگاهت.

صیدی

چه کرده ای که من تیز چنگ چشم دریده 

میان این همه آهو دل شکار ندارم